Nasıl Anlamazsın?

     Sen, yıllarca sevmeye fırsat bulamadığım

     Geçip giden yazlar gibi sımsıcak gülüşlüm

     Sonbahar rüzgarlarında mutlarımı sana dökerim

     Yağmurlarım ilk sana dokunur

     İlk sana koşar yağdırdığım karlar

     Mutluluğum da mutsuzluğum da sana kaçar geceleri

     Ah, geceler.. Gecelerimiz;

     Yapayalnız ve birlikte olduğumuz en güzel saatler

     Gece korkularım, gece hüzünlerim nerde şimdi?

     Bir sen kaldın gecelerime,

     Bir de sana seslemişlerim..

     Her duymayışında;

     Her duyuramayışımda şu cılız sesimi

     İnatla yeni bir yol bulurum.

     İnatçı yanım

     Bitmeyen ısrarım

     Gizli kıskançlığım

     İçten içe sevdiğim

     Apaçık sevdiğim

     Sevmekten korkmadığımsın..

Ne İstiyorum Kendimden?

     Yapamadığım, yapamıyor olduğum ve yapamayacağım her şeyin kederine şimdide boğulmaktan vazgeçmeliyim.. Bir an zaman dursun, bir nefes alayım ve öyle devam edeyim. Ne istediğimi ve ne yaptığımı bilerek nefes alayım...

Sorunluyum Ben

     Uzun zamandır yazmıyorum çünkü kendimi anlatabildiğim insanlar arasında olduğumu düşünüyordum. Sevdiğim ama yine de kendimi anlatmakta zorlandığım insanlarlaryım. Çünkü burda herkes kendisini anlamakta bile güçlük çekmekte. Bu sefer de insanların durumumla ilgili "Sadece Konuşabiliyor" olmasına sinirlendim. Beni yorup üzmekten başka bir işe yaramıyor vazgeçin artık. Kendime uğruna çabalayabileceğim bir şey bulamadığım, sahip olduğum bu isteksizlikten ve azim eksikliğinden kurtulamıyor oluşumdan dolayı ayak sürümeye devam etmekteyim. Tanıdığım ya da tanımadığım insanlar benden bir şeyler beklemeye devam ettikçe de bu böyle sürer gider. Sahip olduğum tek kararlı duruş yapabildiğim halde biri benden beklediği için bir şeyleri yapmamak ya da yapamamak.
     İçimde geçmeyen ya da geçmesini isteksizliğimle engellediğim bir sıkıntı var. Kurtulamıyorum. Geri gidemiyorum, ilerleyemiyorum da. Ne olursa olsun döndüğümde beni kabul eder diyemediğim insanlar var hayatımda. İlerlemek için istediğin zaman geri dönebileceğini bilmenin rahatlığını arar insan ya da her şeyin daha da kötüye gidemeyeceğini bilmek. Hayatımda o kadar büyük bir kötü olay yok. Hayatımın kötüsü de iyisi de benim. Ve her zaman daha da kötüye gidebilme potansiyelim var.
     Sadece yorgun hissediyorum kendimi. Uyuyup uyanmak ve kitap okuma isteği var içimde. Bir şeyleri isteyip başaramamaktan korkuyorum. Hayattan beklediğim ufak tefek şeylerden bile gerçekleşmediğinde bu kadar üzülüyorsam daha büyük şeyler istediğimde ne halde olurum? Daha doğrusu benden beklentisi olan ailem ne der? Güvenebileceğim insan yok dolayısıyla korkum daha da büyük. Öyle bir durumda bana karşı alacakları tavır sonucu onları sevmekten vazgeçerim. En büyük korkum da bu. İnsanları, ailemi, arkadaşlarımı sevmek için ne kadar çok çabaladığımı anlatamam. Bu herkesin yaşadığı anlamda vazgeçmek. Gerçekte ise uzaktan severken daha mutlu olurum vazgeçmekten kastım bu.
     Konuşmamayı başarabildiğim gün ileriye doğru adım atabileceğimi düşünüyorum. Daha az konuşmak dileğiyle...

Not: Birini takip etmekten ziyade biraz itelenmeye ihtiyacım var. Burda herkes kadar yalnızım.