Dün anlatırken bir şeyler farkettim ki neredeyse iki senedir böyle kimseyle konuşmamışım. Burada tanıştığım hiçkimsenin düşünce sistemimin nasıl işlediğine dair bir fikri olmadığını anladım. Gerçi dinleyen birileri yoksa çok önemi kalmıyor ama eğer dinleyen biri varsa mutlu ediyor insanı. Susmak bilmiyor insan ve konu konuyu açıyor; söylenemeyen şeyler söyleniyor ve bir nebze de olsa rahatlıyor insan.
Biraz da anlamadığı şeyleri dinlemek istemeyen insanlardan bahsettik. İnsanlar her şeyi anlamak zorunda değil belki ama saygı duymayı bilmelerinin gerektiğini düşünüyorum. Küçümseyici bir tavır yerine neyi anlamadıklarını söyleseler ya da kendilerince neden anlamak veya dinlemek istemediklerinden bahsetseler bu kadar kırıcı olmaz kesinlikle. Davranışları ise önemsiz şeyler konuşan önemsiz biriymişiz gibi bazen. Tabi bunları kırgınlıktan söylüyorum. Çünkü ne kadar ilgisi olmasa da çevresindekilerinin ilgilendikleri şeyleri şikayet etmeden dinleyen, yorum yapan hatta fikrini değiştirebilecek kadar anlatana saygı ve sevgi duyan aslında tanıyabilen insanlar vardı hep etrafımda. Onlardan çok şey öğrendim. Onlarla çok şey paylaştım. Önemli olan bir durumu bir duyguyu paylaşmak değil de fikirlerini paylaşabilmekmiş onu öğrendim.
Belki de kibirli biri olacak kadar çok şeyin farkına varabiliyorum ama ben bu duygumu kontrol edebiliyorum. Biliyorum ne kadar zekaya sahip olduğumu ya da neyi ne kadar yapabilecek yeteneğim olduğunu. En önemlisi de benden iyisini bilen birileri olduğunun ve sahip olduğum bilginin kısıtlı olduğunun farkındayım. İnsanlar ne kadar az şey bildiklerinin farkında olmuyorlar ya da daha fazlasını öğrenmekten korkuyorlar. İhtiyaçlarına yaramayacağını düşündükleri her bilgi gereksiz onlar için. Benim içinse bildiğim her şeyin bana bir faydası olduğunu bilmek bazen yük oluyor. Her zaman dediğim gibi eğer paylaşamayacaksam bir şey bilmemin hiçbir anlamı yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder