Yoğun İstek Üzerine; Sınıfımdan Bir Dost

     Okulda bir arkadaşım var birlikte Kore dizilerinden, müziklerinden konuştuğumuz hatta bir araya gelince sınıftan kovuluyoruz o kadar da kendimizi kaptırıyoruz. :D Aynı değil belki hayallerimiz ama farkında olduklarımız aynı. İnsanlar tarafından aynı şekilde karşılanıyoruz, bizi dinleyip saygı duyan insanlar belki az ama en azından biz birbirimize saygı duyup hayallerimizi gerçekleştirirken birbirimize destek olabilecek kadar açık yürekli ve içteniz. Hiç kimse görmese de biz birbirimizin mantıklı yanını görebiliyoruz.

    "Sen de gel." cümlesinde kimsenin duymadığı "Yanındayım." sözüyüz belki de birbirimizin. Acılarımız aynı mesela; en sevdiklerimiz en çok o duysun istediklerimiz dinlemiyor bazen bizi. Yalnız kalmanın, aslında düşüncelerimizle boğulurken belki de kimsenin bilmediği, düşünmediği şeyleri düşünürken anlatacak kimseyi bulamamanın ne demek olduğunu biliyoruz. Tabii ki herkes yaşamıştır bunları ama herkesin sınavı kendine göre ve bu bizim için çok zor.

     Son zamanlarda daha iyi tanıyoruz birbirimizi. Daha çok şey paylaşıyoruz. Aslında hem iyi hem de kötü çünkü başkalarına umut bağlamaktan vazgeçtiğimizi hissediyorum. Bütün sevdiklerimizle değil de belki de sadece bizimle yetinmeye karar verdiğimizden. Birinden ve bir şeylerden hele ki hayallerini gerçekleştirirken yanında olmasını istediklerinden vazgeçmek çok acı verici. Kabulleniş aslında bu. İnsanları oldukları gibi kabul etmekten öte onların sizi olduğu gibi kabul etmemelerinin kabullenişi.Onların kalbini kırmasına izin vermeye devam etmektense kendi kalbini söküp atmak ve herkes gibi olmak biraz da. Birlikteyken en azından herkes gibi olmadığımıza inanıyorum.

     Ona olan sevgimi cömertçe gösterebiliyorum çünkü o diğer insanlar gibi önyargılı değil ya da sevgisinde tereddüt gördüğüm biri değil. Eğer biri benden hoşlanmıyorsa bana karşı bir tereddüdü varsa bunu bilirim. İşte bunu bildiğimde de ona olan sevgimi göstermekte tereddüt ederim. Çünkü birine kalbinizi açmanız demek savunmasız olmanız demek ve öyle bir durumdayken duyduğunuz en ufak bir söz en ufak bir soğuk bakış bile çok incitici olur. Ben çok inciniyorum o şüpheyi insanların gözlerinde gördüğümde. Ayrıntıdaki duyguyu da düşünceyi de çok iyi görebiliyorum bu benim özelliğim buna engel olamam.

     En çok korktuğumsa arkadaşıyla arasını bozmak ya da aralarına giriyormuşum gibi görünmesi. Benim birbirinden farklı yakın pekçok arkadaşım var hepsinin de yeri ayrıdır.Hepsiyle farklı ve bazen de aynı ortak noktalarım olur ve bilirim ki ne kadar başka yakın arkadaşları olursa olsun benim yerim ayrıdır. Onların benim için olduğu gibi. 

     Onların arkadaşlarıyla tanışmaktan hoşlanırım mesela, ya da farklı ortamlarımızın olduğu arkadaşlarımı biraraya getirmekten hepberaber bir şeyler yapmaktan çok mutlu olurum. Aileleriyle tanışmayı da çok severim arkadaşlarımın ama birilerinin arasına girmek en son isteyeceğim şey. Bu durumu anlatamadığımı hissediyorum.

     En güzeli de birinin onu tanımama izin vermesi ve benden korkmaması. Beni olduğum gibi kabullenmesi. İyi ki varsın...